Bier & Muziek-pairing: Rochefort 10 met John Moreland
Bier drink je het liefst samen. Met je geliefde, of je vrienden. Maar er is een bier dat ik misschien toch liever alleen drink. Laat op de avond. In het donker ā hier en daar een kaarsje. Begeleid door de meest weemoedige muziek die ik ken.
Dat bier is Rochefort 10. Die muziek is van John Moreland, een Amerikaanse singer-songwriter uit Tulsa, Oklahoma.
Rochefort 10ā¦een bier als een emotie.
Weemoed
Complexe emotie, weemoed. Is het spijt? Is het pijn? Is het zoet? Bitterzoet?
Het is hoe dan ook een blik in je verleden. Een verleden dat je niet perse terug zou willen brengen. Meer een verleden dat je misschien zou willen herbelevenā¦zonder het heden te willen wijzigen.
Slaat dat ergens op?
Ja. Ik denk dat dat in ieder geval voor mij weemoed is.
Misschien wel de meest poƫtische emotie.
Daarom past Rochefort 10 er zo goed bij. Bij dit bier denk ik graag terug aan de warmste dagen van mijn jongere jaren, ook al eindigden die soms koud, en alleen.
Avonden tegen mijn moeder aan op de bank. Lego bouwen met mijn vader tot laat in de avond. Lange gesprekken met mijn beste vrienden ā bij een glas bier uiteraard. Mijn eerste verliefdheden ā onbeantwoord. De onbekommerde en zo vanzelfsprekende romantiek van mijn verkeringstijdā¦
Mooie tijdenā¦die ik nu zo oneerlijk afzet tegen de realiteit van mijn midlife. O, ik ken nog steeds warme dagen, vergis je niet. Dagen waarop ik later met nog veel meer weemoed op zal terugkijken. Daarom is het ook zo oneerlijk, die vergelijking.
Maar soms zijn dingen opeens niet meer vanzelfsprekend wanneer je de 40 gepasseerd bent. Dan ga je nadenken over waar je was, wat je deed, of je het genoeg op waarde schatte, of het zin had… En ja, waar je vanaf hier naartoe wilt en of dĆ”t dan zin heeft.
Ach, weemoed.
Weemoed zit diep. Is diep. Zoals dit bier.
Rochefort 10.
John Moreland
Dus welke muziek kent dezelfde weemoedige diepte, om perfect samen te gaan met de emotie Ć©n het bier?
Dat kan slechts de muziek van Ć©Ć©n man zijn: John Moreland dus. Mijn hemel, wat weet deze man de weemoed grandioos te bezingen.
Niet gek dus, dat ik dacht: Rochefort 10 en Moreland, dat moet wel een geweldige combinatie van bier en muziek zijn. Hoog tijd om die uit te proberen. Dit is het verslag van mijn ervaring.
Bij deze muzikale bierreis koos ik nog een derde metgezel: een recept van Arvid Bergstrƶm, dat hij zelf koppelde aan precies dit trappistenbier: suikerbrood uit de oven, met blauwaderkaas (Roquefort uiteraard) en bierstroop. Je vindt het in zijn boek Proef bier.
Goed. Genoeg inleiding. Start de muziek.
A place where I fit
Hier zit ik dan, ās avonds na tien uur op 22 februari. Met een glas, een fles, een opener en warme suikerbrood met blauwaderkaas.
Het eerste nummer dat zachtjes de kamer betreedt, heet Blacklist. Het begint zo:
I started up the engine And headed for the place we met |
Kan het weemoediger? In de auto, op weg naar waar het allemaal begon. Perfecte begeleidende woorden bij de eerste slokken van het diep donkere bier.
En je voelt al direct de omineuze ondertoon: waarschijnlijk was het geen happy end. Getuige ook de regels, niet lang erna:
I’m still trying to figure out forgiveness And keep track of all of my sins Just tell me you donāt love me And I promise I wonāt Darken your doorstep againā¦ |
Hier spreekt een man met spijt. En daar betaalt hij de prijs voor, zelfs nu hij het in de ogen van velen ā inclusief hemzelf? ā āgemaaktā heeft:
This sure ain’t how I thought that it would feel To finally have made it (ā¦) Damn itās overrated |
Mag ik toegeven dat ik me soms zo voel? Niemand zal zeggen dat ik gefaald heb. Ik heb letterlijk alles ā een goed huwelijk, prachtige dochters, een mooi huis, goede vrienden, professioneel succes ā en tochā¦
Fuck.
Midlife crisis is a bitch.
Terwijl ik daarop reflecteer met een hap suikerbrood en slokje van Rochefort, bezingt John Moreland zijn jeugd in vijf treffende regels:
We read all the right books We sang songs we misunderstood And with or without any reason We did rebellion what justice we could |
Ik weet dat nog wel. Dat ik dacht dat ik alles wist. Dat ik de wereld wel zoān beetje begreep. Dat ik het oneens was met hoe āallesā ging. Ik wist de waarheid.
Maar ja. Dan word je ouderā¦
The older I get, you know Truth, it gets harder to find |
Verdomd als dat niet waar is. Hoe meer je weet en ervaart, hoe grijzer alles wordt. En we verlangen vaak zo naar zwart-wit. Naar klaarheid. Tevergeefs.
Is bier voor mij een vlucht om die realiteit niet aan te hoeven gaan? Is het een bevlieging? Is het misschien Ć©cht niet meer dan een midlife crisis?
Moet ik niet gewoon lekker van mijn ābiertjesā blijven genieten, zonder daar mĆ©Ć©r mee te willen? Zonder het zo serieus te nemen?
Heb ik Ć¼berhaupt de kwaliteiten om een goede biersommelier te zijn?
Ik zou liegen als die vragen me niet vaak geplaagd hebben.
Twijfels, twijfels. Toch weet ik Ć©Ć©n ding zeker: het pad dat ik al jaren volgde ā dat van de copywriter ā is niet meer genoeg.
Waar dit nieuwe pad me uiteindelijk brengt? Geen idee. Maar het voelt goed, ook al is nog veel onzeker.
O Moreland, verwoord het voor mij.
Maybe I don’t have it in me Maybe it doesn’t have me in it And if I don’t fly, thatās fine Just let me find a place where I fit |
DƔt.
I guess by now, Iām supposed to be a man
Wanneer je je jeugd achterlaat, word je geacht te weten wat je doet. Waar je naartoe gaat. Wat je doelen zijn.
Maar wat als je die doelen zoān beetje bereikt hebt? Wat is dan de volgende stap?
I recall when I thought I had a plan But the sun and moon and stars Seemed to slip right through my hands Remember that failure is part of being alive I guess I let it take away my pride One too many times |
EĆ©n plan is blijkbaar niet genoeg. Daarvoor duurt het leven te lang.
Terwijl dit lied uitspeelt, reflecteer ik op die gedachte. Het bier helpt.
Once I was enough to make you try
Het volgende nummer in mijn playlist heeft de prachtige titel You Donāt Care For Me Enough To Cry.
Een titel die mijn liefdesleven beslaat tot mijn 21e.
Een liefde onbeantwoord. Een volgende te snel ā maar niet snel genoeg ā voorbij.
Beide situaties had ik achteraf heel anders willen aanpakken. Maar toen ik er middenin zat?
I’m forcing myself into What you’ve already been through But darlin’ I can’t help the way I feel(ā¦)So here’s to hoping I can change tomorrow (ā¦) But I beg, steal and borrow I’m so damn good at sorrow And you don’t care for me enough to cry |
Terugdenkend troost ik mezelf met een volgende, flinke slok.
I canāt let go
Wat had ik anders moeten doen bij mijn eerste liefdes? Een beetje eigenwaarde ontwikkelen, zelfrespect vinden. Omdraaien en wegwezen.
Maar zo zat ik toen niet in elkaar. Nee. Toen hield ik vast. Daardoor duurde mijn eerste relatie drie maanden te lang, totdat zĆj het uiteindelijk uitmaakte.
Ik schaam me nog steeds voor hoe ik er toen aan toe wasā¦
I guess I can’t let go ‘Til you wreck me completely Break my heart sweetly Drape me in blue |
Spijt. Daās pas een klote-emotie. Daās
The devil laughing
Ook spijt heeft John Moreland briljant omgezet in woorden en muziek. Alweer zoān fenomenale titel: No Glory In Regret.
Het begint zo:
Did you hear the devil laughing From the ambulance passing Or was that just my troubled mind? |
Het lied verwoord zo prachtig hoe alles verandert, ook al zijn er zo veel momenten in ons leven waarin we hopen dat alles voor altijd blijft zoals het is.
Liefdes. Vriendschappen.
You meant something to me then You mean something to me now But some things ain’t meant to stay the sameSo bless our busted hearts Just sinking into the dark Mourning these wasted old sparks That all disappear |
Weet je nog hoe Moreland bezong hoe waarheid moeilijker te vinden wordt naar mate we ouder worden? In dit nummer vindt hij een nieuwe, ontroerende wijze om ons dat nogmaals te vertellen:
Don’t it feel like the truth Comes at the price of your youth When the hell you’ve paid ain’t quite enough |
En wat doet God ondertussen?
God’s been making deals While we’re down here spinning our wheels And using up our little share of luck |
Maar weet je wat het met weemoed is? Spijt zit daar ergens in verborgen. Spijt en pijn. Maar weemoed ontstaat pas wanneer die twee overspoelt raken met het geluk daarna. Komt die golf niet? Dan riskeer je verbitterdheid.
Niet in mijn geval. Bij mij kwam die golf geluk. Ook al voelde het daarvoor soms uitzichtloos:
I was standing on a dead end drive (ā¦) And somehow I ended up next to you |
We hebben allemaal vast wel ergens spijt van. Maar die ervaringen maakten ons tot wie we nu zijn, toch? En juist daarom:
There ain’t no glory in regret |
Now I see
En zo komen we bijna bij het einde van de playlist, en bijna op de bodem van het glas Rochefort. Het suikerbrood is inmiddels op en laat een aangename, zoete nasmaak achter. Met kleine slokjes van het bier spoel ik die niet direct weg. Bovendien: ook het bier laat zoet na.
Met die laatste slokken worden de dingen ook helderder.
I got these old forgotten feelings Looking back on how I got so low |
Sommige dingen in het verleden gingen misschien niet zoals ik hoopte. Dat wil niet zeggen dat ik alle hoop toen liet varen. En ook niet toen mijn leven na mijn veertigste even ā om wat voor reden dan ook ā āleegā en onvolmaakt leek.
Toen, zoals nu en altijd:
Iāve got too many pages left to turn To sit and wonder why that book wonāt burn |
Bovendien, en dit was al lang geleden:
Iāve found a love that shines into my core |
En ook al ben ik hier nog niet:
I donāt feel the need to prove myself no more |
(als biersommelier heb ik nog wel degelijk veel ā vooral aan mezelf ā te bewijzen)
When I look into the mirror, now I see A man I never knew that I could be |
Het laatste nummer zet in. De laatste slokken zitten in mijn glas.
In Times Between
Misschien wel de mooiste titel die John Moreland ooit koos voor een nummer.
Hierin bezingt hij de dood van een vriend, omgekomen bij een verkeersongeluk.
If the body had the strength of the spirit, you’d be here We’d drink out in the parking lot, and then you’d disappear |
Heb je ooit mooiere regels gehoord dan deze?
Na ādisappearā valt het nummer een paar secondes volledig stil. Om te vervolgen met de laatste hartverscheurende strofe:
Lately I’ve been feeling like I’ll never sleep again I sit up in a satellite and watch the cold world spin Well, damn it all to hell, don’t it mean a thing? The love we knew so well was barely hanging on a string |
Misschien komt dƔƔr weemoed vandaan: de wetenschap dat alles wat we hebben, alles wat we bouwden en bereikten, niet alleen van voorbijgaande aard is, maar ook op de smalste, breekbaarste fundering rust. IJzersterk en onverwoestbaar zolang die houdt.
Maar fragiel.
O. Zo. Fragiel.
Het bier is op
Het spijt me. Bovenstaand had volgens mij weinig met bier te maken. Behalve dan dat de combinatie met de muziek bijkans perfect was.
Maar verder heb ik mezelf weer eens veel te veel blootgegeven. Typisch.
Ik weet niet. Misschien dat ik dit wel nooit publiceer. Maar waarschijnlijk wel.
Hoe dan ook. Het staat er toch maar mooi.